Ποιηματα

Εύχομαι ο έρωτας να ήταν ένα πουλί Να το κυνηγούσα και να το σκότωνα Και με μισος θα το ξεπουπουλιαζα

Από τις ρωγμές ενός ξύλινου παραθύρου, στη θύμηση πράσινου,γιατί έχει ξεφτίσει από τον ήλιο που το βαράει τόσο καιρό,ένα κόσμο

Αχ αυτά τα βουνά  Πόσο ψηλά είναι  Πόσο όμορφα είναι  Ο χρόνος μπροστά τους σταματά Και γω θέλω να γίνω

Στον κόσμο μου..Οι πρώτες μου σκέψεις λοιπόν… Ξεκινάει ο δικός μου αγώνας μάλλον εσωτερικός  Σε ποιόν πρέπει να αποδείξω και

Το έθαψα…έσκαψα βαθιά και το έθαψα Κανείς δεν θα το βρει Αυτό το μπαούλο είναι το μυστικό μας  κανείς δεν

Σήμερα πήρα ναρκωτικό! Γνώρισα… Πήρα και σήμερα το ναρκωτικό μου! Αγάπησα… Πήρα και σήμερα το ναρκωτικό μου! Ερωτεύτηκα… Πήρα και

Τι χρειάζεται η πολιτική; Ξανά ξανά ξανά ξανά… Πως γίνεται σε μια σκυταλοδρομία ο καθένας να τρέχει για τον εαυτό

Πάει, πέρασε, και ήτανε καλά ως εδώ. Τα καλύτερα χρόνια, εξάλλου, είναι πάντα τα παλιά, και ας μη το χωνέψουμε

Γιατί το χρήμα να είναι τόσο κακό  Δεν έβλαψε, δεν σκότωσε, δεν εκμεταλλεύτηκε  Ένα κομμάτι χαρτί είναι Άψυχο, τσαλακωμένο δίχως

Ίσως ο κυνισμός να είναι η πιο απλή μορφή ρεαλισμού ή χειρότερη μορφή ρεαλισμού Γιατί εν τέλη να έχεις ελπίδα