Ξυπνάς, πας για δουλειά, γυρνάς σπίτι, κοιμάσαι. Έτσι έμαθες να κάνεις, για να είσαι επιτυχημένος. Μπράβο τα κατάφερες, απέτυχες. 30 χρόνια από την ζωή σου πέτα τα στα σκουπίδια και ξεκίνα από την αρχή, ίσως προλάβεις να δεις πως είναι, να είναι κάποιος ελεύθερος.
Οι τύψεις που νιώθεις αυτή την στιγμή, αυτό το δίκιο που σε πνίγει ότι έκανες το σωστό, πέτα το και αυτό στα σκουπίδια. Παρόλο που δεν έκανες κάποιο λάθος, όλη η ζωή σου είναι λανθασμένη. Αλλά απότι φαίνεται είσαι μάλλον περήφανος που δεν μπορείς να κάνεις ένα ταξίδι, επειδή δεν έχεις χρόνο, που δεν μπορείς να επισκεφτείς έναν γιατρό, επειδή δεν έχεις χρήματα. Μπράβο έγινες και εσύ ένα γρανάζι της άμαξας. Είσαι περήφανος για αυτά, αλλά αυτή η υπερηφάνεια είναι ένα ψέμα, που σε συντροφεύει παρέα με το άγχος της δουλειάς και με τον πόνο στο σώμα σου όταν πέφτεις για ύπνο. Και είναι εκεί στην γωνία, περιμένοντάς σε να σηκωθείς τα χαράματα να πας για δουλειά.
Τώρα θα πρέπει να αναρωτιέσαι πως κατέληξες εκεί. Είναι πολύ απλό. Έκανες ότι κάνει η υπόλοιπη κοινωνία, είχες μπει σε μία σειρά παραγωγής που ήξερες ήδη το αποτέλεσμα, αλλά εθελοτυφλούσες. Έκλεισες τα μάτια, γιατί δεν ήθελες να βγεις από την ζώνη ασφαλείας, δεν ήθελες να ρισκάρεις και να πετύχεις.
Γι’αυτό λοιπόν, μάλλον σου αξίζει το 9-5, σου αξίζει η μίζερη ζωή σου, παρέα με τον υπόλοιπο κόσμο. Σου αξίζει να είσαι ένας καθημερινός άνθρωπος. Σου αξίζει να αυτοκτονείς κάθε μέρα στο μυαλό σου και να σκέφτεσαι, αν είχα κάνει κάτι διαφορετικό θα μπορούσα να είχα πετύχει; Προλαβαίνω να κάνω κάτι διαφορετικό και να αλλάξω; Προλαβαίνω να πετύχω;
